Mijn bewustzijn laat zich het beste voorstellen als een sneeuwbol – een souvenir van transparant plastic waarin witte snippers dwarrelen als je schudt.Read More

Ik las het boek Naar het noorden van ultraloper Scott Jurek. Op Jurek’s naam staan vele, grote, schier onmenselijke prestaties en overwinningen.Read More

Het was me wat, die Trail by the Sea. En dan heb ik het niet over het mulle zand van de Zeepeduinen, de zon spiegelend in het water van de Boompjesput, de afdaling van de Haringskop, de sloperij over het Dodemanspad en de 40 kilometers, die 42 bleken te zijn. Nee, dan heb ik het over de spulletjes.Read More

Voor me loopt een rijzige jongeman. Hij gooit zijn hakken hoog op, maar zijn pas is beheerst, alsof hij het beste voor later bewaart. Bovendien joepen zijn lange haren in de wind. Ik wrijf over mijn kale kop. Ach, ik heb een baard. Baarden zijn hartstikke in. Hoewel, geldt dat ook voor grijze baarden?Read More

‘Medved,’ grijnsde de man. ‘Bear country.’
Hij wees naar het naaldwoud achter het houten huisje en trok betekenisvol zijn Ruud-Lubberswenkbrauwen op.
‘Videli vi medved?’ vroeg ik in behoorlijk slecht Servisch. ‘Have you ever seen a bear?’
Read More

Toen ik begon met hardlopen, konden maar weinig mensen daar waardering voor opbrengen. Hardlopers waren paradijsvogels. Schaars gevederde dwaalgasten, die de argeloze voorbijganger maar ‘t beste kon begroeten met een duidelijke blik: geen stap dichterbij of ik trap je in de noten.Read More

Tijdens de Den Haag Marathon op 22 September 2013 loop ik de halve marathon voor Oxfam Novib. Een kippeneindje voor mijn doen. Maar het klimmen der jaren ten spijt, wil ik proberen weer eens een snelle te lopen. 1.24. Read More

Er is veel voor te zeggen dat deze column over Boston gaat. Over rook, instortende tribunes, vluchtende mensen, verdwaasde hardlopers.Read More

In de zomer van vorig jaar werd ik geïnterviewd door de Volkskrant. ‘Hardlopen,’ vroeg de journalist een tikkie pesterig, ‘dat is toch voor middelbare mannen die de dood op de hielen voelen?’Read More

Tijd om de vissenkom schoon te maken? Invasion of the Body Snatchers? Het noodlottige einde van Shreck de Musical?Read More

“Mooie auto” zegt Arno Willems als ik uitstap. Het duurt even voor ik de grap begrijp. Arno gebaart naar de twee Peugeots 406 Break, die gebroederlijk naast elkaar op het parkeerplaatsje van Landgoed Oostbroek staan.Read More

Over een week strik ik mijn trailschoenen voor een zwerfloop door het Reuzengebergte. Ik kijk er naar uit als een kleuter naar zijn verjaardag. Ten eerste door de naam. Al ging het om een walmende vuilnisbelt, met Reuzengebergte toont de taal haar elektromagnetische straling. De Tsjechische naam mag er overigens ook wezen: Krkonoše. Alleen uit te spreken na twee glazen Becherovka. De tweede oorzaak van mijn verheuging is sneeuw.

De hele december 2012 Runner’s World column -> Verse Sneeuw.

Zo’n literair feestje. Waar zouden ze het daar eigenlijk over hebben?Read More

http://www.runnersweb.nl/Runners-World/Column/Column-Tim-van-der-Veer/Churandy-is-de-nieuwe-Haile.htm

Of toeval bestaat, laat ik even in het midden. Toch is het op zijn minst opmerkelijk dat twee toonaangevende dagbladen in dezelfde week aandacht schenken aan lopen op blote voeten.Read More

“Ga je mee hardlopen?”, vroeg mijn huisgenoot David.
“Ja, lachen”, zei ik want ik vond alles lachen in 1992.
David kwam uit Amerika en studeerde fysiotherapie in Nederland. Hij was pas 26 maar had in tegenstelling tot mijzelf een serieus verleden: getrouwd, gescheiden, verslaafd, afgekickt. “Mijn face stond stijf van de coke, terwijl ik met 250 kilometer per uur over de high road scheurde op m’n motorbike.”Read More

Terwijl het bier er gemakkelijker in gleed dan de biljartballen, maakten we de stand op. Vrouwen versus vrienden: 3-0. Hans stond droog, Matthijs was bedrogen en ik had gezeik voor drie. Hoe was het mogelijk? Een dichter en twee muzikanten, samen het kloppend hart van de Utrechtse, culturele underground.Read More

“En heeft u al een beetje nagedacht over het soort vakantie dat u zoekt?”
“Ja, we zijn er helemaal uit. We willen met de Kerst naar Noorwegen. Het begin is goed.Read More

Precies twintig jaar geleden verhuisde ik naar een studentenhuis in Utrecht. Als je in de keuken te lang stil stond, kwam je niet meer los van de vloer. Internationaal vermaarde biologen bezochten ons huis om de biodiversiteit in onze douche te onderzoeken. En de WC dateerde uit een tijd, ver voor de uitvinding van het WC papier. Kortom, ik was de koning te rijk.Read More

Utrecht wil vreselijk graag een wereldrecord. Met het Wereldrecordfestival (drie maal de woordwaarde) is het niet gelukt. De Ethiopische Meselech Melkamur liep een fraaie 29.53.80 maar kwam niet in de buurt van het record. Dat blijft op naam van Junxia Wang, die daar overigens een heksendieet voor volgde van schildpaddensoep, jujube-heesters en slakkenpaté. Echt, ik verzin het niet.Read More

Sommige dingen gaan niet lekker samen. Spinazie en drop, prikslee en Suriname, paperclip en vogelbekdier, coupe soleil en menselijkheid. Terwijl ik dit schrijf, lopen de spanningen direct hoog op. Ongebluste kalk en water: zolang je ze uit elkaar houdt, is er niets aan de hand. Maar zo zitten wij mensen niet in elkaar. Nieuwsgierigheid is onze grootste drijfveer. We houden van knoeien, experimenteren, lekker de dingetjes door elkaar husselen. Misschien ontploft het, misschien is het goud.Read More

De golven krulden
blond als mijn zoon.
Mijn zeil kraaide.Read More

Je zou het niet zeggen, maar ik ben een Bourgondiër. Schroef dit geraamte open en je vindt een dik mannetje met glanzende wangen, pretoogjes en een royale aardbeineus. En die gezellige dikkerd vindt dat hardlopen allemaal maar zozo.Read More

De ouders wachten op het pleintje tot de school uitgaat. In een fatsoenlijk rijtje bij de zandbak, want juffrouw Ingrid houdt van orde en maakt daarbij geen onderscheid tussen grote en kleine mensen.
“Hoe zullen we het eens doen vanmiddag?”, vraagt de moeder van Alex terwijl de kinderen naar buitenstromen. Ik heb geen flauw idee waar het over gaat, maar weet dat ik dit niet moet laten blijken. Mama Knaagdier, zoals ze bij ons over de tafel gaat, kijkt me priemend aan.Read More

18 Juni 1991: Vangelis, de monsterlijk behaarde koning van de synthesizer, zou een groots concert geven in Rotterdam, inclusief lasershow die de Maas in alle kleuren van de regenboog zou oplichten. Daar stonden we, met duizenden opgepakt op de oever. Ergens in de verte klonk een schril geluid, verder was er de bruine, voort trekkende Maas. Zegt een man naast me: “Ik ziet er geen reet van, meneer Van Geel Is, maar volgens mijn heb je ET net een goeie beurt gegeven.”Read More

Het begon zo mooi, zo prachtig. De fris ontwaakte zon toverde de Kromme Rijn in een mozaïek van gebroken spiegels. Eekhoorntjes krabbelden schichtig langs de bomen omhoog. Een haas nam een spurt waar Dwain Chambers voor zou buigen, met of zonder doping. Vredig prakten mijn Nike’s door de modder van het jaagpad. En iedereen, ik herhaal, iedereen hield zijn mond voor het groot orkest van kwetterende vogeltjes.Read More

Bzzzzz…
Achter me zit een vrouw haar snor te scheren.
“Kan je het een beetje zien?”
“Eh…”
“Je ziet er uit als een intelligente jongen”, zegt ze zonder op te kijken, “We doen het voor jullie. Voor jou, dushi. Ook van onder.”Read More

Terwijl ik wiebel op het ene uitgeputte been om een sok om het andere te binden, zwiept de WC-deur tegen mijn hoofd en vraagt een man in een smetteloos wit, doorschijnend onderbroekje: “Is dat jouw handdoek?”Read More

Wanneer mijn collega’s in een lange rij staan te dubben tussen saladebar en gehaktstaaf, sluip ik met een plastic tasje naar de kelder. Vrijwel niemand weet dat we een riante kleedruimte met douche hebben. Toch heeft iemand het allemaal met veel liefde aangelegd. Het doorschijnende douchegordijn met oceaanbeestjes in primaire kleuren ontroert me nog het meest. Aangezien ik nooit iemand tegenkom, ga ik er vanuit dat het allemaal speciaal voor mij is.Read More

Daar staan we. Een kluitje bibberende hardlopers onder een knaloranje plastic boog van de Rabobank. Alsof die ons kan beschermen tegen de wind. De wind die door mijn d-d-d-dunne shirtje waait. De wind die me van mijn tijd gaat houden. Terwijl donkere wolken in slierten door het zwerk jakkeren, blijft de speaker opbeurende woorden braken. Blij en koppig, op het naïeve af, zoals Wouter Bos in een mondiale kredietcrisis.Read More

Ik haat de Dam tot Damloop. Zo, dat lucht op. Nu nog waarom. Dat laat zich samenvatten in een getal: 1.00.02.Read More

Het einde van een zomerdag aan de Zeeuwse kust: kinderen vangen en met een ijsje naar de auto lokken. “Hoe heet het hier eigenlijk, papa?”, vraagt mijn zoon. “De Lage Duintjes”, hijg ik terwijl ik met mijn volle gewicht de kinderwagen naar boven duw. “Ik vind ze anders hoog genoeg”, bromt een man naast me in vergelijkbare omstandigheden. We lachen als pakezels met kiespijn. Bij de auto klop ik een paar kilo zand uit mijn gezin, wip de jongens in hun stoeltjes en zwaai uitbundig. Lopen maar.Read More

Al had Federer hem met bal en al van het Centre Court geslagen, Nadal was winnaar. Niet alleen van Wimbledon, maar van zo veel meer. De commentatoren vergeleken hem met Rocky, maar ik zag Tarzan, de ultieme jager met glanzende spieren, lange haren en een oerkreet bij elke slag.Read More

Er zijn niet veel Amerikaanse steden waar ik voluit durf adem te halen. In Boston wel. Er zijn bovendien huizen die ouder zijn dan honderd jaar. Aan de kade kun je een pint pakken en over een naar zeewier ruikende oceaan turen, zonder eerst een lening te moeten afsluiten. En in het vijvertje van de Boston Common, een park met krullende lanen en machtige platanen, kun je rondvaren in een twee meter hoge plastic zwaan. Prettige stad. Zo on-Amerikaans, het lijkt wel Europa.Read More

“Zo jongens, morgen is het Pinksteren”, zeg ik. Tibor, vier jaar, stuitert van de bank van het lachen: “Pinksteren? Dat is toch geen woord. Nee, dat kan zo niet. We noemen het Snokkie!” Ik weet even niets verstandigs en trek snel mijn Adidas Supernova Control aan.Read More

In een woud waar de zon nimmer de bodem raakt, doolt de stem van Tom Waits tussen verweerde reuzenpoliepen.Read More

In de stoptrein van Zandvoort naar Amsterdam staat een man in zijn onderbroek. Een hippe Björn Borg onderbroek met een riante zweetstreep over de bilnaad, om over het kruis nog maar te zwijgen. Zijn vriendin overhandigt hem een handdoekje. Haar geblondeerde haar is bezweken door de regen en plakt op haar hoofd. Haar ogen snakken naar hete thee of iets sterkers, lekker onder een dekentje op de bank.Read More

Kwart over zeven, de wekker zoemt. Mijn hoofd voelt alsof er een olifant op heeft gezeten. Kreunend stommel ik naar de badkamer waar de spiegel het vermoeden versterkt dat een uit de kluiten gewassen kruising tussen een muis en een trompet zijn rimpelige huid in mijn gezicht heeft geperst. Na wat rommelen lig ik in bed met een kop instant koffie. Monter kakelende BBC-hoofden stuwen vers wereldnieuws mijn hotelkamertje binnen.Read More

Dario krijst. Nauwelijks acht maanden en hij imiteert feilloos het automatische fluitje van zo’n blauwgele dubbeldekstrein. Tibor, drieënhalf jaar, ligt languit op de grond en doet alsof hij niets hoort. Als ik zijn jas probeer aan te doen, houdt hij zich slap. Ik praat kalm, beheerst, eigenlijk best opgewekt. Echt, de Supernanny zou trots op me zijn. Toch staat er iets op knappen. De vraag is alleen nog wat: mijn trommelvliezen, mijn geduld of het bloedvaatje in mijn linkerslaap?Read More

Lornah slaapt 16 uur per dag. Met twee kleine kindjes en een joekel van een baan kan ik daar alleen maar over dromen, dagdromen om precies te zijn. Eigenlijk ziet ze er best moe uit voor iemand die zoveel slaapt. Komt natuurlijk doordat ze alles in die spaarzame, wakkere uren moet proppen. Ugali koken, eten, sms-en met Kenia, haar foundation besturen, bergen loopkleding wassen, knuffelen met echtgenoot schuine streep manager Pieter Langerhorst. En snoeihard trainen natuurlijk.Read More

Het laatste woord dat ik van mijn vader leerde is “mast”. Op een stoel naast zijn bed in de woonkamer verzette ik de steen op mijn ziel. Ik vertelde hoe het bos glom in een witte herfstzon die laag door de bomen scheen. En hoe mijn loopschoenen krakend landden op een dikke laag kastanjes, eikels en beukennootjes.Read More

“Papa…”
De tweede “a” stijgt bedachtzaam. Dat betekent dat er een existentiële vraag op komt is. Tijd om alle in 38 jaar bij elkaar verzamelde aannames ter discussie te stellen. De klimmende “a” kondigt het afscheid aan van de volgende, comfortabele (half)leugen of zorgvuldig ingestudeerde samenvatting die mijn leven eenvoudiger heeft gemaakt en ernstige paniek heeft voorkomen.Read More

Het begon, het begon opnieuw, aan het Comomeer in Italië. Terwijl ik zandkastelen bouwde, zwembandjes opblies en flesjes gaf, dwaalden mijn ogen over het water. Er dobberden koelkastdeuren voorbij met mensen in wat wij vroeger fijntjes de poepstand noemden. Er vlogen ook miniscule plankjes langs met zeilen als de vleugels van een Boeing 747. Hier werd gesurft.Read More

Een kwartier te laat, mooi. We stappen we het schoolgebouw binnen en gaan op zoek naar het lokaal. In mijn ooghoeken zie ik een conciërge opspringen en achter ons aansluipen. Bij de kantine wijst Remko een broodje aan: “Moet je betalen? Da’s niet goed.” De vrouw achter de toonbank is te verbluft om te antwoorden. We lopen door. Overal staan leerlingen en leraren stil en gapen ons met open mond aan.Read More

-deze column was 21 september te horen en te zien in Tivoli. Utrecht-

Het is zondag 26 augustus 2007 en we zitten in de Heer, snackbar de Heer. Gepensioneerde echtparen vechten tegen de verveling met schepijs, friet en gehaktstaaf. Een grijze wolk boven de Laurentiuskerk van Varsseveld voorspelt de komst van een vroege herfst maar vooralsnog perst de zomer er een hete eindsprint uit.Read More

Een krant is prettig maar naar buiten staren is ook niet mis. Vanuit de bus zag ik een vrouw op de fiets met fietstassen. Volgens mijn vriendin kunnen vrouwen zonder fiets ook fietstassen hebben maar deze tassen zaten keurig aan weerszijden van het achterwiel.Read More

Je mocht drie C-boeken en twee J-boeken van de bieb lenen. Ik was met zestien jaar enigszins laat in de ban van Thea Beckman, dus die C-boeken waren snel gekozen. Met de J-boeken lag het anders. J-boeken waren studieboeken en dus in essentie saai. Gelukkig waren er ook J-boeken over sport. En zoals altijd zocht ik naar een goed boek over windsurfen, de heroïne van mijn jeugd.Read More

In de kantine van AV Phoenix slaat de lome rusthartslag van een handjevol lopers dat zwijgend nipt van koffie of sportdrank. Zes krasse knarren achter drie naast elkaar opgestelde kantinetafeltjes kijken me verwachtingsvol aan. Ik heb mijn naam, leeftijd, woonplaats, vereniging en licentienummer op een strookje gekrabbeld en overhandig het aan een man die voor zijn kruis een A4-tje heeft geplakt waarop met grote letters staat: Wedstrijd 10 KM. Hij ziet eruit alsof hij in het dagelijks leven duivenmelker is.Read More

Hirlap. Ja, dat is een woord. In tegenstelling tot wat je zou vermoeden, geen scheldwoord. Als een verlaagd Golfje met geblindeerde glazen en dreunende bassen je de weg afsnijdt, kan je niet roepen: “Vuile, gore, tyfus hirlap!” Althans, het kan wel maar houd er dan rekening mee dat Hongaren hun wenkbrauwen verbaasd zullen optrekken. Hirlap betekent krant en is een voorbeeld van de prioriteiten die mijn geheugen volstrekt eigenstandig maar niet zonder gevoel voor humor lijkt te stellen.Read More

13 Januari 1985. In de woonkamer schikt mijn broer stoelen in een verjaardagskring. Mijn ouders beloven plechtig tot 24.00 uur boven te blijven. En niet zoals vorige keer met een slaperig gezicht om het hoekje komen kijken of we het leuk hebben. Wat een afgang. We durfden de volgende dag niet naar school.Read More

“Dit, dat!”, roept Tibor, 1 jaar. Vanaf ons balkonnetje in Koroni kijken we uit over een Grieks blauwe zee. Er komt een jacht aanvaren. Wat zeg ik, het lijkt meer een gepimpte olietanker. Achter het jacht drijft een oorlogsschip met een enorm kanon. Snel pak ik de verrekijker. Geen videoclip van Cher. Wel dansen er Stars and Stripes in de ochtendbries.Read More

Gezag. Er zijn mensen die Peter heten, die het hebben. Er zijn ook mensen, andere mensen, die Peter heten, die het niet hebben. Gezag. Peter R wel. Peter Timoffeef ook. Jan Peter niet.Read More

Het is 30 december, vijf voor vijf. Ik parkeer onze vijfdeurs gezinsmuis met trekhaak nog niet eens zo heel slordig. Mijn vrouw en ik wippen onze zoon in één vloeiende beweging uit zijn stoeltje en glippen behendig langs een op wachtstaande verkoper de BCC binnen. Sluitingstijd maar wij zijn binnen.Read More

– …
– Hallo Allal?
– Hallo.
– Spreek ik met Allal?
– Wie ben jij? Ik ken jou niet.
– Ja, ik ben Tim en heb je nummer van Vanja.
– Vanja Vanja, is hele goeie jongen, Vanja, hele goeie jongen, geen BTW.Read More