Het is 30 december, vijf voor vijf. Ik parkeer onze vijfdeurs gezinsmuis met trekhaak nog niet eens zo heel slordig. Mijn vrouw en ik wippen onze zoon in één vloeiende beweging uit zijn stoeltje en glippen behendig langs een op wachtstaande verkoper de BCC binnen. Sluitingstijd maar wij zijn binnen. We staan even stil en delen met triomfantelijke ogen het warme gevoel dat hoort bij dit burgersucces. Lekker, dat was alvast de moeite waard. Op de valreep gaan we ons laatste voornemen van 2006 waarmaken. Een nieuwe TV voor de slaapkamer.

Ik wens te geloven dat ik een groots en meeslepend leven leid. Een baan in de snelle wereld van de reclame. Profijt van een Frequent Flyers pas. Royale glazen wijn met veel rood fruit in het gezelschap van beroemde vrienden, zoals die ene dichter, je weet wel. Backstage pasjes voor Pinkpop en Lowlands. En bezig een band op te richten, op de kop af drie jaar nu maar toch. Kortom: Rock & Roll to the bone.

Oké oké, sinds ik papa ben lig ik best vaak al om 21.00 uur voor de TV te slapen. Zodra zoonlief tussen de spijlen droomt van het riddertje en de prinses, floepen we een half-negen-film aan. The Score met Marlon Brando en Robert de Niro. Klinkt goed. Ik lees verder in de gids: Nick Wells, een professionele crimineel besluit het criminele leventje achter zich te laten, maar zijn goede vriend Max komt met een plan dat Nick niet kan afslaan. Het hele verhaal is me helder, verrassingen zijn uitgesloten. Bij de eerste beelden herinner ik me ook dat ik de film al 3 keer heb gezien. En nog voor het reclameblok ben ik de draak die na een moeizame start de beste vriend wordt van het riddertje en de prinses.

De nieuwe TV moet van een DVD-speler zijn voorzien. Onze SMART geformuleerde doelstelling voor 2007: op z’n minst 5 onbekende filmhuisfilms kijken en niet in slaap vallen. We staan voor een muur van reusachtige plasmaschermen waarop we Noraly Beier 25 keer tegelijk perfect synchroon het nieuws zien voorlezen. Een puber met BCC-stropdas beantwoordt mat onze vragen over het kleinste en allergoedkoopste modelletje. Onze zoon doet een TNO crash test op Noraly en de plasmareuzen.

Net als ik een vlijmscherpe vraag stel over de garantievoorwaarden, zegt mijn vrouw: “Kom jongens, laten we eventjes gezellig naar de koelkasten gaan kijken.” Geïrriteerd kijk ik haar aan, ik kwam net op dreef. “Kijk eens goed!” En dan zie ik het. Mijn zoon staat met zijn neus tegen de TV-muur gedrukt en ziet hoe Saddam Hussein in 25-voud aan de strop wordt geregen. Ik grijp zijn armpje en roep: “Jongens jongens jongens, wat een onwijs gave koelkasten. High pricing, low service!”

Het is 1 januari, half negen. Vanuit bed schakel ik de nieuwe TV aan. Een blonde Italiaanse sexbom met lippen zo groot als autobanden schalt door onze slaapkamer. Dankzij het door NASA ontwikkelde, ultramoderne Automatic Programming System (vanaf hier kortweg APS) zijn de eerste drie zenders Rai Uno, TVE en Animal Planet. Houdt je scherp als wereldburger. De ophanging van Saddam Hussein heb ik intussen helemaal mogen meemaken. Het was lang geleden dat ik echt van slag was door een TV-uitzending. Ik wilde het niet zien, vond het krankzinnig dat het werd uitgezonden, maar kon me ogen er niet vanaf houden.

Niemand is bestand tegen de verleiding van geweld. Irak is dichtbij. Nadat een boer uit Gelderland met oud en nieuw een caravan gevuld met autobanden tot ontploffen had gebracht, vroeg hij de brandweer huilend om het rieten dak van zijn boerderij nat te houden tegen het overslaan van het vuur. De brandweerlieden konden hem niet helpen omdat ze beschoten werden met vuurpijlen.

Eén troost: nog voor het reclameblok ben ik de draak die na een moeizame start de beste vriend wordt van het riddertje en de prinses.