Terwijl ik wiebel op het ene uitgeputte been om een sok om het andere te binden, zwiept de WC-deur tegen mijn hoofd en vraagt een man in een smetteloos wit, doorschijnend onderbroekje: “Is dat jouw handdoek?” Ik zet mijn bril op en direct weer af. Met al die dampende lijven zouden je blote ogen nog beslaan. Jazeker, de banaangele herinneringshanddoek van Groet-uit-Schoorl bevindt zich in mijn vierkante meter van de kleedkamer.

In de bus naar Alkmaar doe ik met half gesloten ogen de dertig kilometer nog eens over: duinen met poedersuiker, paden van nat pleisterwerk, scherven ijs glinsterend in de magistraal stralende zon. 2:03, ik ben goed op weg naar de marathon. Dan tingelt mijn mobiel en het stemmetje van mijn zoon kraait in mijn oor: “Heb je nog wat gewonnen, papa?”

Mijn zoon heeft een klein museum aangelegd van al mijn overwinningen. Naast een onontwarbare kluwen van medailles, bevat het ondermeer een kabaalrode armband van de Human Race, een kubus met memoblaadjes van AV Atverni, een Dam tot Damloop koektrommel, diverse (lekke) bidons, hoofdbanden met huiveringwekkende sponsorlogo’s, een Runnersworld polsband met handig sleutelvakje, blauwe Unicef veters, lubberende enkelsokjes uit Leiderdorp en voor een heel leven voldoende proefzakjes Biofreeze. Mijn zoon waakt erover als een draak over zijn schat.

Zelf slaap ik al ruim tien jaar elke nacht in een van de t-shirts die ik bij de grote wedstrijden kreeg. Het eerste dat mijn vriendin ’s ochtends leest, terwijl ze strompelt van het warme dekbed naar de koude douchetegels: Boston Marathon, Mission Accomplished. Wat zou dat met de geest doen? Het mag dan ook geen toeval heten dat ik al verscheidene keren een pyjama voor mijn verjaardag cadeau heb gekregen.

Natuurlijk, het zou allemaal beter zijn als we het geld voor al deze zin- en smakeloze prullaria overmaakten naar de kinderen in Afrika. De Dam tot Damloop telt ruim 60.000 deelnemers, een medaille kost pakweg 0,25 euro: dat is 15.000 euro voor Marco Borsato & Co.

Maar ik zeg: neen. Hoewel mijn hart bloedt voor Afrika, is deze tamelijk klein uitgevallen Groet-uit-Schoorl handdoek van mij. Die heb ik bij elkaar gelopen. Hiervoor heb ik gezweet, gebloed, gestreden: voor mij en mijn nageslacht. Ik wil zoveel proefzakjes Biofreeze dat ik er een verkrampte olifant in kan baden. Meer t-shirts die ook dienst doen als trekkerstent. En er zijn nog zoveel nieuwe, creatieve dingen te bedenken: hardloopmuts met zwaailicht, navelpiercing van de Halve van Egmond? Ja, graag.

Inmiddels bestel ik in de restauratie van station Alkmaar een vanillemuffin en een kop thee. De muffin is heerlijk maar de thee smaakt naar bedorven yak-boter. Uit mijn reusachtige Vrij Nederland tas vis ik een krap zittend petje van de Sylvester Cross, onderdruk een kreun en beweeg mijn stijve benen naar perron 4.