Er zijn niet veel Amerikaanse steden waar ik voluit durf adem te halen. In Boston wel. Er zijn bovendien huizen die ouder zijn dan honderd jaar. Aan de kade kun je een pint pakken en over een naar zeewier ruikende oceaan turen, zonder eerst een lening te moeten afsluiten. En in het vijvertje van de Boston Common, een park met krullende lanen en machtige platanen, kun je rondvaren in een twee meter hoge plastic zwaan. Prettige stad. Zo on-Amerikaans, het lijkt wel Europa.
Wat ook goed gaat in Boston, is hardlopen. Natuurlijk, tijdens de Boston Marathon. Door de strenge kwalificatie-eisen (mannen 3.10, vrouwen 3.40) ’s werelds grootste en merkwaardigste kluwen van razendsnelle, in hardloopkleren gehesen soepkippen. Maar er is meer dan de marathon. Rond de fonkelende rivier de Charles worden heel wat rondjes afgelegd. Het gemiddelde tempo ligt hoog want hier lopen de Mueslirepen. Amerikanen heb je namelijk in twee uitvoeringen: Dunkin Donuts en Mueslirepen. Er lijkt geen middenweg, hoewel vreemd genoeg iedereen hardloopschoenen draagt.
Ik moest ook een rondje. Via coolrunning.com had ik thuis een wedstrijdje uitgevogeld: The Larry Kessler Run, 5 kilometer om de rivier, tevens liefdadigheid voor het Aids Action Committee. Met 25 dollar en mijn key card in mijn broekje verliet ik het hotel. Langzaam want het was heet en ik voelde me wiebelig door de jetlag. Mijn voetstappen kaatsten tussen de chique huizen op Beacon Hill. Na tien minuten kwam ik bij de Hatch Memorial Shell, een elegante muziekkoepel aan de Charles. Ik schreef me in en mocht meteen door naar de start.
Larry Kessler himself schoot ons weg. Gewillig liet ik me in een groepje vlak achter de kop zakken. Achter ons trok een kleurig lint over Mass Avenue naar MIT, het mekka van de nerds. Voor de eerste mijl pakte ik met verkneukelend genoegen een groepje opgeschoten pubers terug dat te overmoedig was gestart. Daarna liep ik alleen. Moeizaam, want de hitte en vermoeidheid hingen als een sluier over mijn hoofd.
Gelukkig is 5 kilometer niet veel. Ik finishte als achtste in 18.36. Geen tijd om over naar huis te Skypen, maar ik was tevreden en genietend van een flesje bronwater liep ik op Mister Larry Kessler af en stelde mezelf voor. Terwijl hij me vertelde dat hij de Founding Director van het Aids Action Committee was, schoot een fotograaf een kiekje van ons.
Een hilarisch aandenken: Dunkin Donut Larry en Mueslireep Tim.