Work No. 850
Al had Federer hem met bal en al van het Centre Court geslagen, Nadal was winnaar. Niet alleen van Wimbledon, maar van zo veel meer. De commentatoren vergeleken hem met Rocky, maar ik zag Tarzan, de ultieme jager met glanzende spieren, lange haren en een oerkreet bij elke slag.
Als een panter klom hij op het scorebord, omarmde zijn familie – geen vriendin! – en groette laconiek de Royal Family, die voor even was onttroond door deze magistrale koning van de jungle. Toen gleed de camera over de Tarzan van toen, Björn Borg. En ik kon niet anders dan denken aan al die onderbroekjes met zijn naam erop, die tijdens deze finale wel niet zijn verschoond.
Toen ik de volgende dag door het bos liep, dacht ik terug aan de oeroverwinning van Nadal. Merkwaardig eigenlijk dat Tarzan vandaag de dag tennis speelt. Voetbal of rugby had ik begrepen. Korfbal zelfs nog wel, want korfbal is oorlog en gemengd douchen na afloop. Maar tennis? Ik wil niet chauvinistisch doen, maar Tarzan had hardloper moeten zijn.
Ultraloper en bioloog Bernd Heinrich beschrijft in zijn boek “Why we run” hoe de mens in de oertijd net zolang achter antilopen bleef aanhobbelen tot de op zich veel snellere dieren uitgeput ter aarde stortten. Met andere woorden, Tarzan was een langeafstandloper. Toegegeven, ik zie Haile na een marathon nog niet zo gauw op het scoreboard klimmen en over het algemeen houden we de onderbroekjes op de atletiektribune redelijk droog. Ach, eerlijk gezegd schrijf ik dit ook alleen maar uit stinkende jaloezie.
Toch gloort er hoop voor de magere Tarzan. De komende vier maanden zal er elke dertig seconden een hardloper sprinten door het Londense Tate Museum. Het gaat om een kunstproject van Martin Creed. Work No. 850 presenteert de schoonheid van menselijke beweging in zijn puurste vorm.
Creed: ‘Hardlopen is het tegenovergestelde van stilstaan. Als je de dood ziet als volledig stilstaan en beweging als een teken van leven, dan is de snelst mogelijke beweging het ultieme teken van leven. Daarom is hardlopen het tegenovergestelde van de dood: het is een voorbeeld van levendigheid.’
Tja, dat zet al ons gezwoeg in een heel ander perspectief. Ik heb me direct bij Tate gemeld als loper. Hopelijk lukt het, hardlopen door een van de beroemdste musea ter wereld, vereerd worden als het ultieme teken van leven. Een beetje zoals Nadal, een klein beetje dan.