Of toeval bestaat, laat ik even in het midden. Toch is het op zijn minst opmerkelijk dat twee toonaangevende dagbladen in dezelfde week aandacht schenken aan lopen op blote voeten.
In de editie van 30 januari, portretteert Volkskrant Magazine enkele blotevoetenpioniers. Jammer genoeg steekt het verhaal in elkaar als een trui gebreid door een demente bejaarde. We zien een onbestemde man barrevoets achter zijn hond aan sjokken en een vrouw, zonder schoenen maar met een tas van de Hamsterweken, wachten op de bus, halte Graaf Adolflaan. O treurnis! Als lopen op blote voeten al een trend was, dan is die nu in de kiem gesmoord.
Nee, dan de NRC twee dagen daarvoor. Een groep Keniaanse en Britse wetenschappers heeft aangetoond dat hardloopschoenen, die ons dwingen op onze hiel te landen, bij lange na niet het comfort bieden dat blotevoetenlopers zichzelf geven als ze op hun voorvoet landen. Landen op je hiel levert een schok op van ruim tweemaal het lichaamsgewicht, 600 keer per kilometer. Sportarts Steef Bredeweg oordeelt scherp: “Zelf denk ik dat het hardloopschoenconcept helemaal achterhaald is”.
Tja, daar sta je dan met je gloednieuwe schoenen, voorzien van duomax, promoderator, dynamic support, hydroflow, formotion en dual density. Een concept dat voor me denkt, optelt, aftrekt en staartdelingen uitvoert, in kekke kleuren, voor een vriendenprijs van 120 euro. Blijkt dat het beste schoeisel al dertig duizend jaar geleden is uitgevonden: geen.
Helemaal nieuw is het niet. In de wetenschap wint de theorie van de Running Man al langer terrein. Mensen zouden op de Afrikaanse steppe zijn geëvolueerd tot langeafstandlopers, die hun prooi vingen door het uit te putten. Onze hobby is een oerreflex: we zijn geboren hardlopers en al die joggers in het Vondelpark op zondagmorgen zijn jagers zonder prooi.
Heel kleinschalig, geromantiseerd bewijs hiervoor denk ik bij mijn jongens te vinden. Niets maakt hen blijer dan doelloos rondrennen. Met een zekere afgunst kijk ik naar mijn zoon van vijf, die zo vloeiend loopt dat ik hem onlangs heb gefilmd om van zijn techniek te leren. En ja, hij landt op zijn voorvoet.
Maar Daniel Lieberman van Harvard University, grondlegger van de Running Man theorie en bijgenaamd Professor Barefoot, kan nog het meest in zijn nopjes zijn met onze peuter. Als hij rent, lijkt hij de grond niet te raken. En wanneer het maar kan, trekt hij zijn sokken uit, bindt ze om zijn handen en danst op zijn blote voetjes door de huiskamer. Stralend komt hij voor me staan: “Kijk papa, de blote hemeltjes!”